«الّذين يتّبعون الرّسول النّبىّ الأمّىّ الّذى يجدونه مكتوباً عندهم فى التّورية والإنجيل يأمرهم بالمعروف و ينهيهم عن المنكر و يحلّ لهم الطّيّبات و يحرّم عليهم الخبائث و يضع عنهم اصرهم...»(262)
 در هيچ يك از آيات قرآن، دلايل حقانيت دعوت پيامبر اسلام‏صلى الله عليه وآله مانند آيه‏ى فوق يكجا بيان نشده است. اگر درست در اوصاف هفتگانه‏اى كه در اين آيه، خدا براى پيامبر ذكر كرده، دقت كنيم، پنج دليل روشن براى اثبات نبوّت او خواهيم يافت:
 الف - او امّى و درس نخوانده بود، اما با اين حال، كتابى آورد كه تمام درس خوانده‏ها نمى‏توانند مانند آن را بياورند.
 ب - دلايل نبوت او با تعبيرات مختلف در كتب آسمانى سابق وجود دارد، به گونه‏اى كه انسان را به حقّانيّت او مطمئن مى‏سازد.
 ج - محتواى دعوت او با عقل و خرد سازگار است. زيرا به معروف فرا مى‏خواند و از منكرات و زشتى‏ها باز مى‏دارد.
 د - محتواى دعوت او با طبع سليم و فطرت هماهنگ است.
 ه - اگر او از طرف خدا نبود، حتماً به جهت منافع خويش دست به چنين كارى مى‏زد و در اين صورت، نه تنها نبايد غل و زنجيرها را از مردم بگشايد، بلكه بايد آن‏ها را همچنان در جهل و بى‏خبرى نگه دارد تا بهتر بتواند آن‏ها را استثمار كند؛ در حالى كه مى‏بينيم او زنجيرهاى گران را ازدست و پاى بشريّت گشود.(263)